Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Περιπλανόμενος στον πολύχρωμο μικρόκοσμο των Βλαχερνών

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να περπατώ στα σοκάκια της Πόλης και να εξερευνώ σπιθαμή πρός σπιθαμή όλες τις πτυχές της. Όταν μάλιστα ανακαλύπτω μία καινούρια γειτονιά που παραμένει ακόμα αυθεντική, τότε η χαρά μου είναι διπλή. Περιπλανόμενος στην ιστορική χερσόνησο, έφτασα ως τις Βλαχέρνες. Πέρασα κοντά από την Παναγιά των Βλαχερνών (δες εδώ) και αποφάσισα να εξερευνήσω τις γειτονιές που υπάρχουν ανάμεσα από τις όχθες του Κεράτιου ως την Μονή της Χώρας. Μετά από μόλις μερικά λεπτά περπάτημα ήταν σαν να βρέθηκα σε έναν άλλο μικρόκοσμο. Σαν μια Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων έκανα την παράφραση σιγοψιθυρίζοντας: Ο Θοδωρής στην γειτονιά των χρωμάτων. Ήταν ένας μικρόκοσμος γεμάτος χρώματα.
Εικόνα από την γειτονιά με τα πολύχρωμα φτωχικά σπίτια
Γυναίκες με μαντήλες κάθονταν στα σκαλιά των σπιτιών τους κουτσομπολεύοντας.
-Ποιό μέρος είναι εδώ; ,ρώτησα γεμάτος έκπληξη.
-Ayvansaray, απάντησαν όλες μαζί με ένα στόμα, ρίχνοντας μου επεξεργαστικές ματιές όλο απορία, σαν να ήμουν ένας περίεργος ταξιδιώτης όχι μόνο από άλλο μέρος μα και από άλλη εποχή!
Στην γειτονιά του Ayvansaray ο χρόνος κυλά με άλλους ρυθμούς από αυτούς που συναντά κανείς σε άλλα σημεία της Πόλης. Γυναίκες στα σοκάκια χαιρετιούνται και κουτσομπολεύουν, παιδιά σχηματίζουν ομάδες και παίζουν ανέμελα στα σοκάκια και οι φωνές των πλανόδιων πωλητών αντικαθιστούν τους ήχους της μεγαλούπολης.
Ειδικά στο θέαμα των παιδιών που ήταν διασκορπισμένα σε πολλά σημεία, θυμήθηκα και τα δικά μου παιδικά χρονιά μα και το πόσο αρνητικά άλλαξαν σε μερικές μόνο δεκαετίες και οι δικές μου πατρικές αθηναικές γειτονιές. Τότε που κάπου στα μέσα του '80 πεντάχρονα παιδιά αμολιόμασταν χωρίς να υπάρχει κανένα αίσθημα ανασφάλιας και φόβου από την πλευρά των γονιών μας. Όσες φορές κατεβαίνω στην Αθήνα αγνοώ παιδιά να παίζουν στις γειτονιές και στα γύρω στενά. Εξάλλου, ποιός γονιός αφήνει πλέον στις μέρες μας 5χρονα παιδιά να κυκλοφορήσουν μόνα τους;
Οι κάτοικοι με περιεργάζονται γεμάτοι απορία
Εικόνες σαν κι αυτή με κάνουν να αναπολώ τα δικά μου παιδικά χρόνια. Τότε που και στις αθηναικές γειτονιές τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα έξω.
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση σε τούτον τον μικρόκοσμο ήταν τα χρώματα. Στο μυαλό μου έφερα εικόνες της Αθήνας πριν 50-60 χρόνια, όπως νοσταλγικά τις αναγνωρίζουμε μέσα από τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Η γειτονιά στο Ayvansaray είναι παρόμοια με τα παλιά αθηναικά φτωχόσπιτα μόνο που εξωτερικά εναλλάσονται από ζωντανά εώς παρδαλά χρώματα. Τα χρώματα αυτά είναι που της προσδίδουν έναν δικό της χαρακτήρα και την κάνουν να διαφέρει από όλες τις άλλες γειτονιές στην Πόλη.
Όπου κι αν κοιτάξει κανείς χρώματα, χρώματα και πάλι χρώματα, σε μια τόσο ''ζεστή'' και αυθεντική φτωχογειτονιά
Τα πολύχρωμα φτωχόσπιτα αντέχουν ακόμα στην οικοδομική αναλγησία που υπάρχει στην Πόλη
Στον μικρόκοσμο του Ayvansaray ο χρόνος κυλά με διαφορετικούς ρυθμούς
Ακόμα και το άπλωμα των ρούχων, μεταφέρει συνειρμικά εικόνες από άλλες εποχές
Αν και η γειτονιά δεν καταλαμβάνει μεγάλη έκταση, η ποικιλιά των χρωμάτων, η συνεχής στάσεις μου για λήψη φωτογραφιών και η ατμόσφαιρα που επικραττούσε, με έκανε να νοιώθω πως περιπλανιόμουν αρκετή ώρα σε απέραντα σοκάκια.
Χαμένος στον πολύχρωμο μικρόκοσμο των Βλαχερνών
Βγαίνοντας σιγά-σιγά από τα όρια του Ayvansaray και τραβώντας προς άλλες συνοικίες, τα πολύχρωμα σπίτια άρχισαν να αραιώνουν, οι πλακόστρωτοι δρόμοι έδωσαν την σειρά τους σε ασφάλτινους, γεμάτους λακούβες δρόμους και οι παιδικές φωνές άρχισαν να ακούγονται όλο και πιό μακρινές ώσπου χάθηκαν εντελώς....
Είχα επανέλθει πάλι στους πραγματικούς ρυθμούς της Πόλης με τους γνώριμους δρόμους, θορύβους και πολυκοσμία.
Στάθηκα για λίγο...έριξα μιά ματιά πίσω μου σε ένα στενάκι που οδηγούσε πίσω στα σοκάκια του Ayvansaray και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου.
Άθελα μου είχα ανακαλύψει ''έναν μικρόκοσμο'', μιά φτωχογειτονιά ξεχασμένη από τον χρόνο. Μια γειτονιά με δική της προσωπικότητα, αυθεντική, ιδιαίτερη και προπάντων πολύχρωμη.

5 σχόλια:

  1. Θοδωρή καλησπέρα,
    καταπληκτική μουσική, πολλές φορές μπαίνω στο μπλόκ σου κοιτώντας παλιότερες αναρτήσεις για να ακούω τη μουσική, μπράβο σου! Λοιπόν έχω κατέβει περπατώντας από τη Μονή της Χώρας στο Πατριαρχείο, πέρασα από τον Παντοκράτορα, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, τη Μουχλιώτισσα, τη γειτονιά των χρωμάτων δεν τη συνάντησα. Μήπως μπορείς να με καθοδηγήσεις ώστε να τη βρώ στην επόμενη επίσκεψή μου; ελπίζω πριν τα Χριστούγεννα!
    Ευχαριστώ, Πόπη- Λάρισα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή μου Πόπη,γειά σου!
    Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Άνθρωποι σαν κι εσένα μου δίνουν έμπνευση και μεγαλύτερο μεράκι για το ΤΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ;.
    Δε σου κρύβω πως κι εγώ μπαίνω αρκετές φορές στο Μπλογκ μου,απλά για να ακούσω μουσική.Ανοίγω και την ένταση και του δίνω και καταλαβαίνει,διαβάζοντας παράλληλα και εγώ επίσης παλαιότερες αναρτήσεις.Είναι περίεργο να διαβάζω πράγματα που έγραψα πριν μερικά χρόνια.Παράλληλα μέσα από το διάβασμα κρατάω την φρεσκάδα που χρειάζομαι για τις προσεχείς αναρτήσεις.
    Αν θέλεις να βρεθείς στην καρδιά των Βλαχερνών πρέπει να ακολουθήσεις τον αντίθετο δρόμο από την Μονή της Χώρας με κατεύθυνση τα Τείχη και κατηφορίζοντας προς τον Κεράτιο.Ή αντίστροφα ξεκινώντας από την Παναγιά των Βλαχερνών και ανηφορίζοντας προς το παλάτι του Πορφυρογένετου.
    Εύχομαι σύντομα να ξαναπερπατήσεις στα ατελείωτα σοκάκια της Πόλης,ακόμα και πρίν τα Χριστούγεννα.Διαφορετικά κάπου τον Γενάρη θα έχω πολύ ελεύθερο χρόνο.Αν χρειαστεί θα σου δείξω ο ίδιος μερικές γειτονιές,όπως αυτή του Ayvansaray.
    Καλό βράδυ στην Λάρισα.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θοδωρή Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
    Μας πρόσφερες μια ακόμη διαφορετική και "πολύχρωμη" ανάρτηση και μας μετέφερες σε μια άλλη αξέχαστη εποχή των Ρωμιών.
    Η περιοχή Ξυλόπορτα- εκεί που συναντιόνται τα χερσαία τείχη της Πόλης με τα θαλάσσια, μια συνοικία μεταξύ της Πύλης του Προδρόμου και της Ξύλινης Πύλης, όπου επικράτησε ως Ayvansaray από τους Τούρκους, από τον 16ον αιώνα και μετά- ήταν μία δευτερεύουσα συνοικία των Ρωμιών στον Κεράτιο, συνοικία εργατών, μικροτεχνιτών αλλά και ναυτικών.Ο Αρμένιος περιηγητής του 17ου αιώνα Κουγιουμτζιάν, αναφέρει ότι «αν το ένα της πόδι (της πόλης) είναι στο Επταπύργιο, το άλλο είναι εδώ, στο Αϊβάν Σαράι». Το 1955 η Λόντζα που έτσι ονομαζόταν το εσωτερικό της συνοικίας αριθμούσε 45 ελληνικές οικογένειες και είχε τριτάξιο δημοτικό σχολείο.
    Θα σου πρότεινα σε μία άλλη περιήγησή σου να επισκεφτείς τον ενοριακό ναό του Αγίου Δημητρίου που χρονολογείται από το 1205 και ένα διάστημα πριν εγκατασταθεί το Πατριαρχείο στο Φανάρι αποτέλεσε έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
    Αγαπητέ μου φίλε θα διαφωνήσω για την πολυχρωμία των σπιτιών, θα τα προτιμούσα τα αυθεντικά γκρι ξύλινα ελληνικά σπίτια , όπως ήταν τις καλές για τους Ρωμιούς εποχές. Βέβαια τα πάντα με τον χρόνο αλλάζουν, αλλά και πάλι όπως λέει και μια Τουρκάλα στο μπλοκ της, περιγράφοντας το Ayvansaray," Η παλιά ψυχή της Πόλης που έχει αποδράσει από την σύγχρονη Πόλη, κρύβεται εδώ μέσα ".
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία και εύχομαι να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Γιώργο μου.
      Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για τις τόσο χρήσιμες και ενημερωτικές πληροφορίες.Πραγματικά είσαι θυσαυρός.΄
      Χαίρομαι που σου αρέσουν αυτών των ειδών οι αναρτήσεις.
      Αυτή η φράση που αναφέρεις για την παλιά ψυχή της Πόλης είναι τόσο όμορφη,περιεκτική και πέρα για πέρα αληθινή.
      Τώρα όσον αφορά τον χρωματισμό των σπιτιών δεν μπορώ να προβάλλω κανένα αντισχόλιο.Και αυτό όχι από άποψη αισθητικής και γούστου.Μα επειδή εσύ έζησες μιά άλλη καλύτερη Πόλη,με διαφορετικούς ανθρώπους και καταστάσεις.Με λίγα λόγια:μιά Πόλη πολύ πιό ονειρεμένη και ιδιαίτερη από αυτή που ζώ τώρα εγώ.
      Να είσαι καλά καλέ μου φίλε και σε ευχαριστώ πολύ.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  4. Τελικά λίγο χρώμα μπορεί να κάνει και μια ταπεινή φτωχογειτονιά αριστούργημα... τι χαζοί είναι στο Notting Hill που τα έχουν έτσι βαμμένα τα σπίτια τους;χιχι! Callie by Anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή