Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Εκεί που κείτονται οι Ρωμιοί

Έχοντας βαλθεί να λιώσω τις σόλες των παπουτσιών μου περπατώντας σε ολόκληρη την Πόλη, ξεκίνησα από το Τάξιμ, πέρασα μέσα από το Ταρλάμπασι και ανηφόρησα τον λόφο του Dolapdere, ώσπου βρέθηκα στην συνοικία των Ταταύλων. Αφού όργωσα και τα Ταταύλα, έφτασα στην άκρη της συνοικίας αυτής, σε ένα μέρος που έμοιαζε κάπως απόμερο και ξεχασμένο μα συνάμα τόσο ιδιαίτερο, σεμνό και ιερό. Έφτασα εκεί που αναπαύονται χιλιάδες ''δικές''μας ψυχές. Έφτασα εκεί που κείτονται οι Ρωμιοί!
Η πύλη της κεντρικής εισόδου του κοιμητηρίου
Χτύπησα μία μικρή πορτούλα και ο φύλακας μου άνοιξε. Το βλέμμα του έμοιαζε σαν να ξαφνιάστηκε λιγάκι σαν με είδε. Δεν είναι συνηθισμένος μάλλον να δέχεται πολλές επισκέψεις, ειδικά από άγνωστα και νεανικά, σαν και το δικό μου, πρόσωπα. Σαν ανταλλάξαμε μιά-δυό κουβέντες, χαμογέλασε και με περισσή ευγένια, που διακρίνει τον κάθε Ρωμιό που έχω συναντήσει στην Πόλη, με άφησε να κάνω έναν μικρό περίπατο ανάμεσα στα μνήματα.
Ο χώρος του νεκροταφείου είναι πραγματικά τεράστιος. Με το να βλέπω τόσα πολλά μνήματα με βοήθησε να κατανοήσω το μέγεθος της Ρωμέικης κοινότητας στα χρόνια της ακμής της. Τότε που ανέρχονταν σε πολλά εκατομύρια. Μην ξεχνάμε επίσης ότι βρίσκομαι στα Ταταύλα. Συνοικία που ως τα μέσα του 1920 ήταν αμιγώς ελληνική και που έπρεπε να ξεσπάσει μια ύποπτη και καταστροφική πυρκαγιά για να σπάσει το άβατο των Ταταούλων για τους Τούρκους.
Το τεράστιο σε μέγεθος νεκροταφείο στο Kurtulus...
...πού αναπαύει χιλιάδες Ρωμέικες ψυχές
Οι πιο πολλοί τάφοι είναι από τις αρχές του 1900 ή και παλαιότερα. Σπάνια συναντά κανείς μνήματα μετά το 1960. Εδώ όμως πρέπει να πώ ότι εντυπωσιάστηκα από την τόσο περιποιημένη και καλή κατάσταση όλου του χώρου. Όλα ήταν τακτοποιημένα και πεντακάθαρα χωρίς κανένα ίχνος παραμέλησης. Τα λιγοστά πλέον μα τόσο προκομένα χέρια των εναπομείναντων Ρωμιών φροντίζουν για την διατήρηση του ιερής αυτής έκτασης γης.
Κατασκευή μέσα στον χώρο του νεκροταφείου, που όμως δυστυχώς δεν κατάφερα να μάθω σε τι χρησιμεύει
Στη μέση του νεκροταφείου στέκει και το εκκλησάκι του Αγίου Ελευθέριου. Η αρχιτεκτονική και η διακόσμησή του είναι ταπεινή και λιτή όπως αρμόζει άλλωστε σε ένα τέτοιο μέρος. Δυστυχώς ήμουν ολομόναχος γιατί ο επιστάτης δεν με είχε ακολουθήσει στον περίπατό μου και οι πόρτες της εκκλησίας ήταν κλειστές. Υποσχέθηκα πάντως στον εαυτό μου να ξαναέλθω και να παρακολουθήσω μια Λειτουργία στον Άγιο Ελευθέριο.
Το σεμνό και ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελευθέριου
Κάθησα σε ένα παγκάκι να ξαποστάσω λιγάκι. Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνάει και μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Ίσως να οφείλεται στην ιερότητα του χώρου, την απόλυτη γαλήνη, τα μνήματα με τους Σταυρούς πάνω τους και στις χιλιάδες Ρωμέικες ψυχές που με ''περικυκλώνουν''.
Ο θάνατος σίγουρα είναι ένα τραγικό γεγονός για τους ανθρώπους που μένουν. Γι'αυτούς που ''φεύγουν'' όμως και που έχουν την Πόλη στην καρδιά τους...αυτή φροντίζει να ανοίξει τα σπλάχνα της και να κρατήσει τους αγαπημένους της στην αγκαλιά της για πάντα...

9 σχόλια:

  1. εκπληκτικό... και συγκινητικό...
    ίσως η Λωξάντρα να ήταν εκεί... ή η μητέρα της... ο πατέρας... (μου φαίνεται η Λωξάντρα έφθασε στην Ελλάδα, όμως...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χρηστος Ι. Δρουγκας30 Μαρτίου, 2012 20:21

    Η κατασκευη εντος του κοιμητηριου των Ταταουλων [Αγ.Ελευθεριος] ειαναι αιθουσα για
    τον ΚΑΦΕ μετα τις κηδειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Χρήστο μου για την πληροφορία.Δε θα πήγαινε το μυαλό μου με τίποτα.Να'σαι καλά

      Διαγραφή
  3. Χρηστος Ι. Δρουγκας - Ναυπλιον31 Μαρτίου, 2012 22:16

    Ανακαλυψα το blog σου μολις επεστρεψα μετα απο ενα ταξιδι 11 ημερων στην "ΠΟΛΗ ΤΩΝ
    ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ",οπως συνηθιζουμε να την λεμε με τους φιλους μου.Το βρισκω παρα πολυ
    κατατοπιστικο για "πρωταρηδες" και οχι μονον.Ακομα κι'εγω,μετα απο 33 ταξιδια την
    τελευταια 20ετια και μια 50νθημερη παραμονη στον ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΥΔΟΥΝΑ της Πριγκηπου,
    βρηκα πολλα ενδιαφεροντα θεματα.Κριμα που δεν το γνωριζα ενωριτερα.Θα ειχαμε κανει
    καμμια κοινη εξορμηση.Νομιζω οτι θα ειχαμε πολλα να ανταλλαξουμε για αμοιβαια ωφελεια.
    Ισως την επομενη φορα[το φθινοπωρο]-πρωτα ο Θεος!
    ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : Θελω να σ'ευχαριστησω για την ωραια μουσικη που εχεις επιλεξει για να
    συνοδευει τις περιπλανησεις στην ΠΟΛΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χρήστο μου ευχαριστώ για όλα όσα καλά γράφεις.Το Μπλόγκ το κρατάω απο μεράκι και για να περιγράφω την καθημερινότητα μου στην Πόλη.Πολλά φιλιά και ίσως τα πούμε το φθινόπωρο.Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι αυτή τη λατρεία για την Κωσταντινούπολη... Ούτε βέβαια και την επιμονή να ονομάζουμε "Ρωμιούς" τους Χριστιανούς και Ελληνόφωνους κατοίκους της.
    Εξάλλου, φρόντισαν κάποιοι "καλοί γείτονες" να ελαχιστοποιήσουν αυτούς τους "Ρωμιούς" και να τους περιθωριοποιήσουν στο επίπεδο των Πακιστανών "Καλάς".
    Αναρωτιέμαι, για ποιό λόγο άραγε εμείς οι Έλληνες, να προσφέρουμε σε αυτούς τους "καλούς γειτόνους" ποταμούς συναλλάγματος, με τις εκεί επισκέψεις μας ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου όπως κι εσύ αναφέρεις το τουρκικό κράτος κατάφερε να ελαχιστοποιήσει τους Ρωμιούς της Πόλης,τους οποίους όμως διαχρονικά το ελληνικό κράτος φρόντισε να αφήσει αφημένους στο έλεος του Θεού,παρά τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις.Παραδείγματα πάρα πολλά,όπως π.χ. για τον Ελληνισμό της Ίμβρου και της Τενέδου.Προτού κατηγορήσω το τουρκικό κράτος και τα χάλια του,θα κατηγορήσω το δικό μου κράτος και την δειλή,άτολμη και παθητική εξωτερική πολιτική του.
      Στο άλλο ερώτημα που έθεσες.Πως θα έπρεπε να δηλαδή να αποκαλώ αυτούς του ανθρώπους,αν όχι Ρωμιούς;Προχθές βρέθηκα σε μια συγκέντρωση της ομογένειας.Μίλησαν πολλοί εκεί.Απο διευθυντές εκπαιδευτηρίων,πρόεδρος κοινότητας,επικεφαλείς ενοριών καθώς και ο Πατριάρχης.Ο καθένας έκανε τα δικά του σχόλια.Όλοι όμως αναφέρθηκαν στο Γένος και το καθήκον συνέχισης της κληρονομιάς του Γένους μας.Αυτό για μένα λέει πάρα πολλά.
      Η λατρεία για την Πόλη δεν πηγάζει ούτε απο τα κεμπάπ,τις κρουαζίερες στον Βόσπορο,τα φτηνά ψώνια και τα λουκούμια.Η λατρεία για την Πόλη πηγάζει(δίχως να έχω εμμονές ανακατάληψης Της)στο γεγονός οτι τα χώματα αυτά είναι ελληνικά,είναι τα χώματα των προγόνων μας.
      Το θέμα για τον ποταμό συναλλάγματος που έρχεται απο την πατρίδα και την τουριστική εκμετάλευση της Πόλης αλλά και της υπόλοιπης Τουρκίας,είναι ένα μεγάλο ζήτημα που όμως δε γίνεται να αναληθεί σε τούτο εδώ το Μπλόγκ,το οποίο έχει σαν μοναδικό σκοπό να μεταφέρει στην οικογένεια μου,σε φίλους και γνωστούς μου πληροφορίες και νέα μου απο την ζώη μου,αφού λείπω σχεδόν 15 χρόνια απο την πατριδα.

      Διαγραφή
  6. Ήμουν απο αυτούς που πίστευαν οτι, πήγαινε σε οποιο μήκος και πλάτος της γης θες.... αλλα μην πας Τουρκία.. την Κωνσταντινουπολη την έβλεπα σαν ενα παρακλαδι αυτου του Κράτους δεν μου εκανε και πολυ αίσθηση αλλα ήξερα για τα Ελληνικά της χρώματακαι την ιστορια της. Στην αρχη της κρίσης... κ μετα απο την απόλυση που πηρα απο την δουλεία που ειχα βρει σαν νέος, στο επαγγελμα. Κάποια στιγμή με παρακάλεσε ενας φίλος (ο Γιάννης) να πάμε Κωνσταντινουπολη γιατί κράταγε απο κει η μητέρα του και δεν ειχε παει ποτε.
    Τώρα!!! θα πάμε αν είναι, μου είπε. Μετά δεν ξέρω τι μπορει να γίνει... την θυμαμαι καλα την φράση του.
    Είχαμε και έναν φιλο απανω και έχουμε, τον Αντώνη (να ναι καλά), για να μας φιλοξενούσε ωστε να μετριάσουμε τα έξοδα μας. Μην σας τα πολυλογώ ειναι ολόκληρη ιστορία, Θέλησε Ο Θεος κ πήγαμε. Δεν εχω αγαπήσει αλλη πόλη για αυτα που ειδα παρόλο που πέσαμε και θύματα κάποιον πονηρών Τούρκων [να προσεχετε που μιλατε παιδια... :-) ] που μας πήραν κατι λεφτά και δεν μπορούσαμε να κανουμε κάτι. Ιστορίες να θυμάσαι, να μαθαίνεις και να προσέχεις... Σας το ειπα....? Με μαγεψε η πολη για ολα αυτα που ειδα.... Αλλα αυτό που θα μου μείνει εκτος από ολα αυτά που ειδα... ειναι οτι ανεβήκαμε και εμεις μέχρι αυτο το Νεκροταφείο για να βρει ο Γιαννης τον ταφο των προγόνων του μιας και του ειχε δώσει οδηγίες κατα κάποιον τρόπο η γιαγια του που ηταν εν ζωή εκείνο τον καιρό. Φτασαμε με τα ποδια μετα απο εκεινο τον ανηφορικο δρομο,,,,
    Το νεκροταφειο πεντακάθαρο ήρεμο γαλήνιο λες και ειχε βγει απο άλλη εποχή. Απογοήτευση όμως αρχισε να μιας πιανει μιας και ο μεγαλος σε ηλικία αλλα καλοσυνάτος φύλακας δεν έβρισκε το επώνυμο που ζηταγαμε στα κιτάπια του νεκροταφείου. Ξεραμε σε πια ''οδο'' του νεκροταφείου να ψάξουμε αλλα δεν το βρίσκαμε είχαμε χασει την ελπίδα μας. Πανω, κάτω, δεξιά, αριστερά τίποτα... μέχρι που ηρθε ο φύλακας από πάνω κάποια στιγμη... και μας λέει... 'παιδια πρέπει να το βρήκα' είχαν αλλάξει το επώνυμο και είχαν, προσθέσει στο τέλος το (-γλου) για ευνόητους λόγους οπως καταλαβαινετε. Τα πρώτα χαμόγελα ήρθαν με το που το ειδαμε, ανακούφιση και γιομάτοι ικανοποίηση νιώσαμε και εγω και ο Γιαννης. Πράγματα που κατα έναν παράξενο τρόπο και ποσο μάλλον σε έναν άγνωστο τόπο για μας, νιώσαμε, λες και ζούσαμε εκει από παλιά. Ναι υπάρχει μια έλξη δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Και προς Θεου, μην μπερδεύουμε τα αισθήματα και την ιστορία... με τις πολιτικές, την οικονομία και οτι άλλο μας βομβαρδίζει η νεα εποχή που περναμε. Μιας και μου δινετε η ευκαιρία εστω και από δω να ευχαριστήσω αυτα τα δυο φιλαράκια που με έβαλαν στην διαδικασία να ζήσω κατι το διαφορετικό και βέβαια να ευχαριστήσω και την συγκάτοικο του Αντώνη για την υπομονή της αλλα και για την φιλοξενεια της. Να μαστε καλά και ο Άη Γιώργης ο Κουδουνάς να μας βοηθησει να τα ξαναδουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή